Bo to co nas podnieca to się nazywa kasa. Rumun. 2 lata temu. zgłoś do moderacji. 17. 1. Znany z "Przyjaciół" Hank Azaria ujawnia, co działo się na pogrzebie Matthew Perry'ego Bo to co Was podnieca, to się nazywa KASA… Kasa, forsa, mamona, hajsik, pieniądze, pieniążki i aplikanckie zaskórniaki są tematem 5. odcinka podcastu 12 comments on LinkedIn Bo to co nas podnieca, To się nazywa kasa, A kiedy w kasie forsa, To sukces pierwsza klasa Mówisz, masz :) forum dla osób dotkniętych schizofrenią, ich rodzin oraz zainteresowanych ''Dla człowieka nie tyl­ko świat otaczający jest za­gadką, jest on nią sam dla siebie. I z obu ta­jem­nic bar­dziej dręczącą wy­daje się ta druga.'' Antoni Kępiński. Przejdź do zawartości RT @AleksZawisza: Oprzytomnienie Maryli zwiastunem przegranej PiS w wyborach? "Bo trzeba mieć nadzieję, Że biznes się opłaci, Że będzie z niego zysk, A firma nic nie straci Bo to co nas podnieca, To się nazywa kasa, A kiedy w kasie forsa, To sukces pierwsza klasa" 02 Feb 2023 22:03:22 Lyrics, Meaning & Videos: Sex I Kasa, Kasa i sex, Seksapil, Kasa & Maryla Rodowicz - Sex i Kasa, Sex & Kasa, Maryla Rodowicz & K.A.S.A. - Seksapil, Find the lyrics and meaning of any song, and watch its music video. To co nas podnieca to się nazywa kasa. A kiedy pcha się forsa to sukces pierwsza klasa. Bo to co nas podnieca to czasem też jest seks. A seks to pierwsza klasa to wtedy sukces jest. Kasa bo to właśnie jestem ja. No i dla tego teraz. mówię to wam. Bo mam coś dla was tag zwany. garaż. MASNY PODNIECA SIĘ FANAMI #hiehie . 1080p 11:13. bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa . 00:41. Poznaj mojego tatę CO NAS KRĘCI, CO NAS PODNIECA . Maryla Rodowicz Kasa i sex текст: Ja byłam zatrudniona, / w wesołej pewnej rewii, / niestety był niewy Bo trzeba mie nadzieje, e biznes sie opaci, e bedzie z niego zysk, a firma nic nie straci. Bo to co nas podnieca, to sie nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa. Bo to co nas podnieca, to czasem te jest seks, a seks plus pena kasa, to wtedy sukces jest. Nlku2B. Być może trudno w to dzisiaj uwierzyć, ale w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku firma Apple stała na krawędzi upadku. Choć obecna sytuacja finansowa kalifornijskiego producenta jest bardzo dobra - wszakże Apple to jedna z najcenniejszych marek na świecie - to mimo wszystko powinien on uważać. Historia lubi się powtarzać, a działania firmy w ostatnich latach bardzo przypominają te, które doprowadziły do wspomnianego stanu sprzed przeszło 20 lat. Początkowa sytuacja Apple po opuszczeniu jego szeregów przez Steve’a Jobsa w 1985 roku przedstawiała się nie najgorzej, jednak zmieniło się to diametralnie w ciągu kilku kolejnych lat. Szereg błędnych decyzji doprowadził w końcu w 1997 roku do najniższego poziomu wartości akcji firmy od 12 lat. Jak stwierdził Steve Jobs, cały zarząd Apple był w tamtym okresie bardziej zainteresowany wyciągnięciem jak największych ilości pieniędzy z istniejących produktów niż tworzeniem nowych. Działalność firmy Apple opierała się prawie wyłącznie na produkcji komputerów, co zresztą było zgodne z jej ówczesną nazwą - Apple Computer Inc., jednakże ilość modeli wprowadzanych przez nią na rynek była niezwykle duża. Tak naprawdę Jobs przesadził z brakiem nowych produktów w portfolio firmy, gdyż należy pamiętać, iż podczas jego absencji Apple zaprezentowało chociażby elektroniczny notatnik Newton czy cyfrowy aparat QuickTake. Ponadto w ofercie producenta znajdowały się drukarki, skanery, a nawet konsola gier wideo - Apple Bandai Pippin. Pierwsze decyzje Steve'a Jobsa po powrocie do Apple? Przede wszystkim postanowił on znacznie ograniczyć liczbę oferowanych produktów. Skupiono się na maksymalnej redukcji ilości modeli komputerów wypuszczanych na rynek. Inne urządzenia i projekty trafiły do kosza. Efekt? Apple 2017. Tak, Jobs odszedł w 2011 roku i nie wróci, jednak efekty jego pracy widzimy do dzisiaj. Przygotował on firmę, jak umiał najlepiej. To Jobs wybrał jej kierownictwo oraz swojego następcę na stanowisku dyrektora generalnego. To właśnie Tim Cook i Jonathan Ive byli twórcami wielkiego sukcesu, jaki Apple osiągnęło w latach 1997-2011. Patrząc na aktualną sytuację finansową firmy, możemy odnieść wrażenie, że w dalszym ciągu doskonale wywiązują się z powierzonego im zadania. Apple to jednak nie tylko pieniądze, gdyż jak powiedział Jobs: „Bycie najbogatszym człowiekiem na cmentarzu mnie nie interesuje. Kłaść się do łóżka w nocy z myślą, że stworzyliśmy coś wspaniałego... to się dla mnie liczy”. Apple chyba o tym zapomniało. Pomimo iż coroczna konferencja WWDC skupia się przede wszystkim na zmianach w systemach operacyjnych dla urządzeń Apple, to zdarza się, że na otwierającym ją Keynote prezentowane są również nowe produkty. Tak stało się chociażby w tym roku. Kalifornijski producent pokazał nowy model komputera iMac oznaczony symbolem Pro, 10,5-calowego iPada Pro i głośnik HomePod oraz odświeżył specyfikacje swoich laptopów i 12,9-calowego tabletu. Co ciekawe, o żadnym z nowych urządzeń nie opowiedział w swój charakterystyczny sposób Jonathan Ive. Zresztą, czy jest tu o czym opowiadać? Jaki iMac Pro jest, każdy widzi. Dobrze, że taki komputer się pojawił, jednak nie jest on dla każdego, czy to pod względem korzyści, czy jego ceny. Nowa przekątna tabletu? Świetnie, ma to swoje plusy. Plusy zwykłe, normalne, nie plusy magiczne à la Apple. Głośnik z wirtualnym asystentem? Tak, ma już to Google, ma już to Amazon, ma i Apple. Jakieś innowacje w jego budowie? Nic poza tym, czego nie widzieliśmy już u konkurencji. Mam wrażenie, że myślą przewodnią jego twórców było zdanie - „I tak kupią”. Najważniejsze, aby kasa się zgadzała. Steve Jobs, wracając do Apple, zredukował portfolio firmy. Później pojawiło się wiele nowych produktów, jednak charakteryzowały się one pewną spójnością. Kilka modeli iPoda, kilka modeli komputerów, Apple TV, jeden iPhone, jeden iPad. A dzisiaj? Przestarzałe, ale nadal pozostające w ofercie iPody, kilka modeli odświeżanych i nieodświeżanych komputerów, trzy modele iPhone'a - wkrótce być może nawet cztery, cztery modele iPada, Apple TV, kilka modeli zegarka Apple Watch, a teraz jeszcze głośnik HomePod. Nie można także zapominać o akcesoriach - paskach do zegarka, futerałach dla urządzeń, słuchawkach AirPods, urządzeniach audio firmy Beats, rysiku Apple Pencil, klawiaturach, myszkach, adapterach, przewodach, serwisie muzycznym, pozostałych usługach etc. Firma się rozwija, to dobrze, ale jednak czy jest to rozwój w dobrym kierunku? Apple za czasów Steve'a Jobsa było ciekawe, innowacyjne, inne, dla wielu nawet magiczne. Teraz staje się zwykłe, przewidywalne, normalne. Tak jak wspomniałem na początku, Jobs upatrywał przyczyn kłopotów Apple w latach dziewięćdziesiątych w chęci wyciągnięcia przez zarząd firmy jak największej ilości pieniędzy z istniejących produktów. Choć obecnie producent nie ma się czym martwić, to życzę Apple wszystkiego dobrego na przyszłość, gdyż nie wyciągnęło chyba lekcji z przeszłości. A Steve Jobs już nie wróci. Artykuł został pierwotnie opublikowany w numerze 3/2017 MyApple Magazynu Magazyn MyApple w Issuu Tekst piosenki: Ja byłam zatrudniona, w wesołej pewnej rewii, niestety był niewypał, aktorzy zawiedli. Nie mieli nadziei, że biznes ten się uda, więc biznes diabli wzięli, bo nikt nie wierzył w cuda. Bo trzeba mieć nadzieję, że biznes się opłaci, że będzie z niego zysk, a firma nic nie straci. Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa. Bo to co nas podnieca, to czasem też jest seks, a seks plus pełna kasa, to wtedy sukces jest. Lecz jeśli nie masz głowy, lub brak ci też talentu, to odpuść interesy, i nie rób w nich zamętu. Jest pewne sztywne prawo, to jasne, jak to słońce, że jeśli robisz biznes, to zrób też i pieniądze. Bo trzeba mieć nadzieję... Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu Grudzień – miesiąc, w którym mamy wyjątkowao dużo wydatków: mikołajki, prezenty na Boże Narodzenie, świąteczne potrawy, kreacje na Sylwestra… O tak, w tym okresie wydajemy naprawdę sporo pieniędzy. Finansowe Frazeolo będzie jak znalazł na tą porę. Święta to czas, kiedy dajemy się ponieść magii zakupów i kupujemy wszystkiego na zapas. W tym okresie wydajemy bajońskie sumy, by sprawić radość naszym bliskim i zapewnić im niezapomniane chwile. Jednak mając tyle wydatków można skończyć jak święty turecki – goły i wesoły – no chyba że jest się bogatym jak Krezus i ma się kasy jak lodu. Tylko jak stać się tak majętnym, by móc zaszaleć nie tylko od święta? Co prawda, nie znajdziecie w tym artykule odpowiedzi na to pytanie, jednak na pewno po jego przeczytaniu staniecie się bogatsi o wiedzę na temat etymologii związków frazeologicznych związanych z finansami. Sprzedaż kota w worku, czyli jak ocyganić diabła? Jeśli chodzi o kupowanie kota w worku, to można znaleźć kilka wytłumaczeń pochodzenia tego wyrażenia. Najciekawszym z nich jest pewna niemiecka legenda. W średniowieczu Germanie wierzyli w istnienie niezwykłej monety, która miała zapewnić posiadaczowi dożywotni dobrobyt. A to dlatego, że wspomniana magiczna waluta, raz wydana, wracała do właściciela. Co trzeba było zrobić, żeby stać się jej szczęśliwym posiadaczem? I tu zaczynają się schody… Pozwólcie, że receptę przedstawię wam w kilku krokach. Krok pierwszy – złapać czarnego kota. Krok drugi – wsadzić go do worka. Krok trzeci – worek zawiązać na dziewięćdziesiąt dziewięć supłów. Krok czwarty – w noc noworoczną lub najdłuższą w roku okrążyć trzykrotnie kościół. Krok piąty – zastukać do drzwi świątyni, by wezwać zakrystiana. To jeszcze nie koniec – po tych pięciu krokach pojawi się diabeł… Bez obaw, nie trzeba z nim podpisywać cyrografu! Wystarczy sprzedać worek, przekonując kosmatego klienta, że wewnątrz jest zając. Czart zapłaci wówczas magicznym pieniążkiem. Co dalej? Uciekać! Brać nogi za pas, nim diabeł zorientuje się, że nie kupił zajączka, a… kota w worku. Kolejne wytłumaczenie nawiązuje do średniowiecznych zakupów, kiedy to wiele rzeczy nabywano w workach. Nie dotyczyło to, co prawda, kotów, ale polscy myśliwi kotem zwali zająca, a te w workach mogły być sprzedawane. Skoro tak, to konsumentowi trudno było stwierdzić, czy mięso nie zaczęło się już psuć. Średniowiecze to okres w historii, w którym koty miały ogromną wartość. Z ich skór wykonywano odzież, obicia do krzeseł i mięciutkie dywaniki. Zwykle łapano koty bezpańskie, ale znacznie cenniejsze były zadbane kociaki domowe, dlatego często zdarzało się, że kradziono je właścicielom. Zjawisko to było tak powszechne jak obecnie kradzieże rowerów we Wrocławiu. By zapobiec przerobieniu ulubieńców na dywan, właściciele wypalali im znamię na skórze. Taki naznaczony futrzak tracił na wartości rynkowej. Paserzy sprzedający kradzionego zwierzaka musieli liczyć na to, że producent wyrobów skórzanych nie obejrzy dokładnie kociaka i kupi przysłowiowego (i dosłownego) kota w worku. Skąd pozyskać bajońskie sumy? Określenie bajońskie sumy pochodzi od nazwy francuskiego miasta – Bajonna. Tam właśnie 10 maja 1808 roku zostało podpisane porozumienie, na mocy którego Księstwo Warszawskie winne było Napoleonowi 20 mln franków (tyle właśnie pierwotnie wynosiła bajońska suma). Dla niewielkiego państewka była to niewyobrażalna kwota, mimo iż jej spłatę rozłożono na trzy lata. Skąd taki ogromny dług wobec Napoleona? Wszystko przez to, że po rozbiorach Polski rząd pruski bardzo chętnie udzielał wysokooprocentowanych kredytów mieszkańcom dawnej RP, nawet jeśli oczywistym było, że nie będą oni w stanie spłacić tej pożyczki. Po kilku latach łączna suma zadłużenia wraz z odsetkami wynosiła ponad 47 mln franków. Na mocy pokoju w Tylży w 1807 roku część pierwszego zaboru, zabór drugi oraz trzeci znalazły się pod władzą Napoleona, który utworzył z większej części tych ziem Księstwo Warszawskie. Napoleon zrzekł się dochodów z Księstwa oraz wierzytelności na rzecz formalnie panującego tam króla saskiego i księcia warszawskiego Fryderyka Augusta w zamian za wypłacenie gotówką wspomnianej już bajońskiej kwoty 20 mln franków. Można by pomyśleć, że facet miał gest, jednak wspomniane 47 mln długu w rzeczywistości było nie do odzyskania. Lepszy rydz niż nic. Bogaty jak Krezus – druga strona medalu Kto z was nie marzył o tym, żeby być bogatym jak Krezus, mieć kasy jak lodu, zbijać kokosy, czy spać na pieniądzach? Niestety, jak już wspomniałam, nie mogę spełnić waszych marzeń, ale opowiem wam o etymologii niektórych bogatych frazeologizmów. Krezus, którego imieniem określa się dziś majętnych ludzi, był ostatnim królem Lidii – historycznej krainy znajdującej się na terenie zachodniej Azji Mniejszej. Zasłynął z niesłychanego bogactwa, lecz mało kto wie, że poniósł on ogromną klęskę. Władca ten był żądny sławy i pieniędzy, dlatego wszczynał wojny i podbijał kolejne ziemie. Jednocześnie pamiętał o tym, że w interesach trzeba być ostrożnym, więc przed każdym najazdem na obcą ziemię pytał wyroczni delfickiej o radę. Niestety, Krezus miał problemy z interpretacją odpowiedzi i w efekcie został pokonany przez Cyrusa – króla Persji. Jego dalsze losy nie są znane. Krążą pogłoski, że rzucił się w ogień z rozpaczy, inni twierdzą, że żył jeszcze wiele lat na dworze jako doradca samego Cyrusa, albo że został wygnany do Ekbatany – stolicy państwa Medów. Bez względu na to co się z nim dalej działo, sławę przyniosły mu skarby i wymuszone daniny (od miast Azji Mniejszej), które gromadził w jednej z kopalń złota w Sardes. Szlachta ma kasy jak lodu... Mieć forsy jak lodu, kto by nie chciał? Ale o co chodzi z tym lodem? Powiedzenie mieć kasy jak lodu odnosi się do dworskiej lodowni – ówczesnego odpowiednika dzisiejszej lodówki. Lodownie budowano w zagłębieniach lub w dawnych lochach, w miejscach zacienionych, blisko dworu. Od dołu wykopanej dziury układano cembrowany, sklepiony mur. Podłoga, na której ustawiano żywność i napoje była ułożona na drewnianych belkach, a pod nią składowano zapasy lodu na cały rok. Zimą, podczas mrozów, o których dziś możemy tylko poczytać, wydobywano lód z zamarzniętych zbiorników wodnych i zwożono do lodowni. Niektórzy twierdzą, że wobec globalnego ocieplenia wspomniany frazeologizm diametralnie zmieni znaczenie i będzie oznaczał ‘mieć bardzo mało pieniędzy Błękitna krew – ludzie-smerfy Skoro już jesteśmy przy dworskich klimatach pozwólcie, że wyjaśnię, skąd wzięło się powiedzenie mieć błękitną krew. Otóż dawniej wśród arystokracji modna była bladość skóry, a przy bladej i cienkiej skórze widać żyły, które wyglądają na niebieskie – stąd wniosek, że w żyłach tych ludzi musi płynąć błękitna krew. Dobra, dobra, to najbardziej popularne wytłumaczenie, ale nie jedyne. Pozostańmy przy szlachcie: krążą pogłoski, że ponieważ jadała ona ze srebrnych naczyń, to często zapadała na tak zwaną srebrzycę. Przedawkowanie srebra powoduje odkładanie się związków tego pierwiastka w organizmie; widocznym objawem jest niebiesko-szary kolor skóry. Łatwo więc wywnioskować, że choroba ta imała się wyłącznie arystokracji, która połykała cząsteczki srebra wraz z jedzeniem. Chłopi, którzy jedli z drewnianych naczyń, byli bezpieczni. Osoba, która zachoruje na srebrzycę, już do końca życia będzie miała niebieską skórę. Jeśli chcecie zobaczyć, jak wygląda człowiek chory na srebrzycę, to wpiszcie nazwę tej choroby w wyszukiwarce. W grafice wyświetlą wam się zdjęcia Paula Karasona, zwanego Papa Smerfem, który leczył zapalenie skóry zakazanym w USA srebrem koloidalnym i stał się niebieski. Błękitna krew przyniosła mu sławę i pieniądze, lecz już do końca życia miał nienaturalny kolor skóry. Słyszałam kiedyś również historię o pewnej rodzinie królewskiej, która cierpiała na rzadką chorobę genetyczną powodującą niebieskie zabarwienie krwi. Postanowiłam sprawdzić, czy takie schorzenie rzeczywiście istnieje i okazało się, że tak i nazywa się Methemoglobinemia. Jest ono spowodowana mutacją genetyczną, prowadzącą do tego, że we krwi oprócz hemoglobiny występuje methemoglobina, czyli hemoglobina utleniona na skutek nieodwracalnej reakcji. W skład methemoglobiny wchodzi żelazo na III stopniu utlenienia (a nie II, jak w hemoglobinie), co powoduje, że nie przyłącza i nie przenosi ona tlenu. Ludzie cierpiący czy to na srebrzycę, czy na Methemoglobinemię, za sprawą niebieskiego zabarwienia skóry zwani są potocznie ludźmi-smerfami. Ale błękitna krew to nie tylko symbol szlacheckich korzeni, w Rosji frazeologizm ten miał zupełnie inne znaczenie… Spod ciemnej gwiazdy Błękitna krew w Rosji nie świadczy o szlacheckim pochodzeniu, o nie. Wszystko to dlatego, że bławatnoj – ‘niebieski’, to symbol zepsucia i w ten sposób określa się najcięższych kryminalistów, nie zaś arystokratów. Skoro już weszliśmy na drogę przestępstwa, czas wyjaśnić pranie brudnych pieniędzy. W latach 20. i 30. gangi w USA nabywały publiczne pralnie, by zalegalizować środki uzyskane z przemytu alkoholu, tytoniu czy narkotyków oraz innych czynów zabronionych. Stąd pranie pieniędzy oznacza techniki, które mają na celu stworzenie pozorów legalnego nabycia środków, a jednocześnie ukrycia ich nielegalnego pochodzenia. Pieniądz nie śmierdzi – urynobiznes Pecunia non olet – ‘pieniądz nie śmierdzi’; te słowa wypowiedział dawno, dawno temu prawdopodobnie Wespazjan – cesarz chcący odbudować finanse Imperium Rzymskiego. Mawia się, że wprowadził podatek od korzystania z toalet publicznych, jednakże dotarłam do nieco innej historii. Czy toalety publiczne były płatne czy nie – to nie jest ważne. Istotne jest jednak, że to co zostawiali tam ludzie, było później wykorzystywane w działalności rzemieślniczej. Chodzi tutaj o mocz, który był zbierany w wielkich naczyniach, a następnie sprzedawany garbarzom. Uryny używano przy garbowaniu skór, więc niewątpliwie była w cenie. Dlatego bez względu na to, czy toalety były płatne, ich właściciele i tak zarabiali – i to nie mało. Jaką rolę odegrał tu Wespazjan? Otóż postanowił nałożyć podatek na handel tym cennym w garbarstwie płynem. Jak można się domyślić, krytyce nie było końca, a najbardziej na władcy zawiódł się jego syn, Tytus, który nie popierał tego obrzydliwego pomysłu. Wespazjan, jak na ojca przystało, postanowił przeprowadzić z synem na ten temat poważną rozmowę, podczas której podsunął mu monetę pod nos i zapytał, czy czuje jakiś zapach. Syn zaprzeczył, na co ojciec odpowiedział: „Widzisz, synu, to pieniądz z moczu, a nie śmierdzi. Pecunia non olet!”. A po świętach… – goły jak święty turecki W okresie przedświątecznym kupujemy dużo za dużo, a później kończymy jak święty turecki, czyli jak muzułmański asceta i mistyk. Prawdopodobnie po raz pierwszy porównanie goły jak święty turecki pojawiło się w „Perygrynacji do Ziemi Świętej” Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła, która powstała w XVI wieku. Autor dzieła opisuje pielgrzymkę do Ziemi Świętej z lat 1582-84. Będąc w Damaszku, spotkał prawdziwego świętego tureckiego, który nie miał ani włosów, ani brody, ani nawet ubrania. Okazało się, że należał do grona ludzi, którzy gardzą życiem doczesnym. W ustępie zatytułowanym „Owoc tureckiej wiary”, Radziwiłł pisze o tym doświadczeniu: „Znajdują się też tu ludzie, którzy się za nabożne udawają, tak zimie, jako lecie nagucko bez wszego zgoła okrycia chodzą, głowę i brodę ogoliwszy. Napadłem [spotkałem] w Damaszku na jednego i rozumiałem, że szalony, ale gdym pytał, powiedziano, że to człek święty i żywota niewinnego, który światem i doczesnym szczęściem pogardziwszy, na ziemi anielski żywot prowadzi”. Magdalena Legendziewicz